Παρτιτούρα $36.75

Πρωτότυπο

Pieces for Violoncello & Piano. Gabriel Faure. Cello Solo sheet music.

Μετάφραση

Κομμάτια για Βιολοντσέλο. Gabriel Faure. Τσέλο Σόλο παρτιτούρες.

Πρωτότυπο

Pieces for Violoncello & Piano composed by Gabriel Faure. 1845-1924. For Cello, Piano. Sheet Music. Published by Edition Peters. PE.P09570. Concluding Remarks. Gabriel Faure. 1845-1924. is one of the most significant French composers of the second half of the 19th and the beginning of the 20th century. His main work consists of piano, vocal and chamber music compositions. Gabriel Faure was trained in Paris, at the Louis Niedermeyer School of Church Music, his teachers being Niedermeyer and Camille Saint-Saens, became choir-master. 1877. and subsequently organist at the Madeleine. 1896-1905. He took charge, in 1896, of a composition class at the Paris Conservatory and was its Director from 1905-1920. Among his pupils were Maurice Ravel, Charles Koechlin, Florent Schmitt, Roger Ducasse and Nadia Boulanger. The foundation of the Societe Nationale de Musique by Saint Saens and Bussine in 1871 encouraged Faure to write chamber music. Together with Saint-Saens, Edouard Lalo and Cesar Franck, he took part in the revival of French chamber music. Faure always showed a predilection for the Violoncello. Apart from the two fine Sonatas, Op. 109 and 117 which he composed towards the end of his life, the special position that he assigned to that instrument in his chamber music compositions mail be seen, for example, in ti-12 adagio of the first Piano Quartet, Op. 15, at the beginning and in the andante of the Piano Trio, Op. 120, and in the finale of the String Quartet, Op. 121. the significant function of the cello however, should also be stressed in connection with his orchestral compositions. This specific feature might be explained by his training as organist and performer of church music. the cello also functions as an organ pedal. , but it is known that the composer bad a particular preference for the basses in his harmony. "Come on, basses. " was one of his frequent utterances. It is therefore not surprising that Faure should have composed various short works in the course of his life which may he regarded as precursors of the two later sonatas of his maturity. The first of these shorter compositions is the famous Eleie, Op. 24. This was probably the work first performed on June 21st, 1880 in Saint-Saens' salon of which Faure wrote to his publisher, Julien Hamelle. "my cello piece had an excellent reception", adding. "it greatly encourages me to make it into a complete sonata". This sonata project explains the wealth of content and the A-B-A-form of the work. but the cello sonata was not completed. The work was first printed in 1883 with a dedication to Jules Loeb, professor of cello at the Paris Conservatory, who gave the first public performance on December 15th, 1883 at the Societe Nationale de Musique. In 1895 Faure made a version with orchestral accompaniment. As soon as it was published, the Elegie was so successful that Hamelle immediately ordered a new work, intended as a virtuoso pendant to the Elegie. Faure set about composing the piece with little enthusiasm. the new work was mentioned in a contract dated September 25th, 1884, but its publication was delayed for a long time since the composer had a quarrel with the publisher concerning the title. It is known that Faure preferred abstract titles without extra-musical connotations. This, however, was of no concern to the publisher, who knew the preference of the public for visual titles. Faure insisted on the plain title Piece for Violoncello, whereas Hamelle for his part proposed Libellules. dragonflies. , a title which was also mentioned in the contract. Fourteen years passed before the composer unwillingly consented to the title Papillon. butterfly. , which he diskliked intensely. He at least succeeded in retaining Piece for Violoncello, Op. 77 as sub-title. This eloquent and light composition also met with wide response among cellists, although its musical interest is somewhat limited. By 1898, the year of its belated publication, it scarcely correspondend in style with Faure's works of this period, which is characterised by works as the 7th Nocturne, Op. 74 and the incidental music of Pelleas et Melisande, Op. 80. The great passionate phrase of the second theme is in fact much closer to the 4th Nocturne, Op. 36. 1884. , composed during the same period. In 1893 Faure was commissioned to write incidental music for Moliere's Le Bourgeois Gentilhomme, and for this he composed the Sicilienne for small orchestra, the posthumously published Serenade for voice and, it would seem, a Menuet for small orchestra which remains unpublished. The project, apparently, was not realised, but Faure was clearly pleased with the Sicilienne, since he used it again in 1898 for his incidental music to Maurice Maeterlinck's Pelleas et Melisande on the occasion of the first performance in London, where it introduced the second act. scene by the well. In the same year, it was published separatly in a version for cello and piano by Metzler & Co. in London and, simultaneously, by Hamelle in Paris. It is dedicated to the British cellist William Henry Squire, who recorded it in 1925. As for the orchestral version of this wellknown piece, it was omitted when Faure compiled a symphonic suite from the Pelleas music, which appeared in 1901. but at the express request of the composer it was printed in 1909 and included in the Suite, Op. 80. The Romance in A, Op. 69 should not be confused with the transcription for cello. also in A. of the third Romance sans Paroles, Op. 17. A flat in the original piano version. This Romance, Op. 69 is one of the best of Faure's compositions for cello. It was probably written in 1894, a year in which many of Faure's master works were created. the cycle of the songs La Bonne Chanson, Op. 61, the 6tb Nocturne, Op. 63, the 5tb Barcarolle, Op. 70 and the songs Soir and Prison, Op. 83 were all composed during that year. The Romance in A begins and ends in a Brahmsian chiaroscuro which suddenly flares up und then unfolds in a long and flexible phrase accompanied by surging piano arpeggios. Its exhaustable lyricism has something of the passionate Elan of La Bonne Chanson, Faure performed it for the first time in Geneva on November 14th, 1894, with Adolf Rehberg. The work is dedicated to the cellist Jules Griset, who used to arrange chamber music and oral concerts at his home. Chabrier wrote his Ode to Music for him. The autograph, it may be noted, in inscribed Andante and Op. 63. It was transcribed by Faure into a version for cello and organ which was never published. The last of the short pieces for cello is the Serenade, Op. 98, composed for the young Pablo Casals, who had become acquainted with , Faure as early as 1901, the year of his Paris debut, when he played the P-Mgie with the composer conducting. The Serenade was published in 1908 by Heugel. this composition reveals the unusual care with which Faure composed even the smallest of his works. exceptionally for Faure, it is full of humour and fantasy, with ornaments reminiscent of the harpsichord music of the 18th century. Yet this Serenade is by no means a mere pastiche. it is harmonically daring and at times wilfully abrasive. Beneath the irony, one has a glimpse of the distilled, austere style of the last works, so remote from the romanticism of the Elegie. "The Serenade", Casals wrote to Faure, "ist delightful and every time I play it, it seems new to me in its beauty. " In fact however, Casals does not seem to have played it very often, giving preference to the questionable transcription of the piano song Apres un Reve which he had himself published in 1910. For this reason the Serenade has remained little known, despite perhaps because of, its originality. Translated by Eva Breck and Stuart Thync. Paris, Autumn 1977 Jean-Michel Nectoux. Romance A-Dur op. 69 -fur Violoncello und Klavier-. Piece pour Violoncelle. Papillon. A-Dur op. 77 -fur Violoncello und Klavier-. Sicilienne g-Moll op. 78 -fur Violoncello und Klavier-. Serenade h-Moll op. 98 -fur Violoncello und Klavier-.

Μετάφραση

Κομμάτια για Βιολοντσέλο. 1845-1924. Για Τσέλο, Πιάνο. Παρτιτούρες. Δημοσιεύθηκε από Edition Peters. PE.P09570. Καταληκτικές Παρατηρήσεις. Gabriel Faure. 1845-1924. είναι μία από τις πιο σημαντικές Γάλλων συνθετών του δεύτερου μισού του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Κύριο έργο του αποτελείται από πιάνο, φωνητικά και ο θάλαμος μουσικές συνθέσεις. Gabriel Faure είχε εκπαιδευτεί στο Παρίσι, στο Louis Niedermeyer Σχολή Εκκλησιαστικής Μουσικής, καθηγητές του είναι Niedermeyer και Camille Saint-Saens, έγινε χορωδία-master. 1877. και στη συνέχεια οργανίστας στο Madeleine. 1896-1905. Πήρε χρέωση, το 1896, μιας ταξικής σύνθεσης στο Ωδείο του Παρισιού και ήταν ο διευθυντής του 1.905-1920. Μεταξύ των μαθητών του ήταν Maurice Ravel, Charles Koechlin, Florent Schmitt, Roger Ducasse και Nadia Boulanger. Η ίδρυση της Societe Nationale de Musique από Saint Saens και Bussine το 1871 ενθάρρυνε Faure να γράψει μουσική δωματίου. Μαζί με τη Saint-Saens, Edouard Lalo και Cesar Franck, πήρε μέρος στην αναβίωση της γαλλικής μουσικής δωματίου. Faure έδειξε πάντα μια προτίμηση για την Βιολοντσέλο. Εκτός από τις δύο σονάτες για πρόστιμο, Op. 109 και 117 που συνέθεσε προς το τέλος της ζωής του, η ειδική θέση που θα διατεθεί στο εν λόγω όργανο στη μουσική δωματίου συνθέσεις ταχυδρομείο του να δει, για παράδειγμα, σε ti-12 adagio του πρώτου Κουαρτέτο Πιάνου, Op. 15, στην αρχή και στο andante του Τρίο πιάνο, Op. 120, και στο φινάλε του Κουαρτέτου Εγχόρδων, Op. 121. η σημαντική λειτουργία του βιολοντσέλου, ωστόσο, θα πρέπει επίσης να τονιστεί σε σχέση με ορχηστρικές συνθέσεις του. Αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό θα μπορούσε να εξηγηθεί από την κατάρτιση του ως οργανίστας και ερμηνευτής της εκκλησιαστικής μουσικής. το τσέλο λειτουργεί επίσης ως ένα πεντάλ οργάνων. , Αλλά είναι γνωστό ότι ο συνθέτης κακή μια ιδιαίτερη προτίμηση για τα μπάσα σε αρμονία του. "Έλα, μπάσα. »Ήταν μία από τις συχνές δηλώσεις του. Ως εκ τούτου, δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι Faure θα έπρεπε να αποτελείται διάφορα έργα μικρής κατά τη διάρκεια της ζωής του, η οποία μπορεί να είχε θεωρηθεί ως πρόδρομοι των δύο σονάτες αργότερα από τη λήξη του. Η πρώτη από αυτές τις μικρότερες συνθέσεις είναι το περίφημο Eleie, Op. 24. Αυτό ήταν ίσως το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 21 Ιουνίου του 1880 στο σαλόνι Saint-Saens »των οποίων Faure έγραψε στον εκδότη του, Julien Hamelle. "Κομμάτι τσέλο μου είχε μια εξαιρετική υποδοχή", προσθέτοντας. "Μου δίνει κουράγιο σε μεγάλο βαθμό για να το κάνει σε μια πλήρη σονάτα". Το έργο σονάτα εξηγεί τον πλούτο του περιεχομένου και της ABA-μορφή του έργου. αλλά η σονάτα τσέλο δεν ολοκληρώθηκε. Το έργο τυπώθηκε για πρώτη φορά το 1883, με μια αφιέρωση στον Jules Loeb, καθηγητής βιολοντσέλου στο Κονσερβατόριο του Παρισιού, ο οποίος έδωσε την πρώτη δημόσια παράσταση στις 15 του Δεκέμβρη 1883 στην Societe Nationale de Musique. Το 1895 Faure έκανε μια έκδοση με συνοδεία ορχήστρας. Από τη στιγμή που δόθηκε στη δημοσιότητα, η Elegie ήταν τόσο επιτυχής που Hamelle διέταξε αμέσως μια νέα δουλειά, που προορίζεται ως κρεμαστό κόσμημα βιρτουόζος στο Elegie. Faure ορίζεται σχετικά με τη σύνθεση του τεμαχίου με ελάχιστο ενθουσιασμό. το νέο έργο αναφέρεται σε σύμβαση με ημερομηνία 25 του Σεπτέμβρη 1884, αλλά η δημοσίευσή της καθυστέρησε για μεγάλο χρονικό διάστημα δεδομένου ότι ο συνθέτης είχε μια διαμάχη με τον εκδότη σχετικά με τον τίτλο. Είναι γνωστό ότι Faure προτίμησε αφηρημένη τίτλους χωρίς εξωμουσικών υπονοούμενα. Αυτό, ωστόσο, δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τον εκδότη, ο οποίος γνώριζε την προτίμηση του κοινού για την οπτική τίτλους. Faure επέμεινε στην πεδιάδα Piece τίτλο για Βιολοντσέλο, ενώ Hamelle από την πλευρά του πρότεινε Libellules. λιβελλούλες. , Ένας τίτλος που επίσης αναφέρεται στη σύμβαση. Δεκατέσσερα χρόνια πέρασαν πριν από το συνθέτη άθελα συναινέσει στην Papillon τίτλου. butterfly. , Η οποία είχε έντονα diskliked. Αυτός τουλάχιστον κατόρθωσε να διατηρήσει κομμάτι για Βιολοντσέλο, Op. 77 ως υπότιτλος. Αυτή η εύγλωττη και ελαφριά σύνθεση συναντήθηκε επίσης με μεγάλη ανταπόκριση μεταξύ τσελίστες, αν και μουσικό ενδιαφέρον του είναι κάπως περιορισμένη. Μέχρι το 1898, το έτος της την καθυστέρηση της δημοσίευσης της, μόλις και μετά βίας correspondend σε στυλ με τα έργα του Faure αυτής της περιόδου, η οποία χαρακτηρίζεται από έργα όπως το 7ο Nocturne, Op. 74 και η σκηνική μουσική του Pelleas et Μελισσάνθη, Op. 80. Το μεγάλο πάθος φράση του δεύτερου θέματος είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο κοντά στην 4η Nocturne, Op. 36. 1884. , Η οποία απαρτίζεται κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου. Το 1893 Faure ανέλαβε να γράψει σκηνική μουσική για Μολιέρου Le Bourgeois Gentilhomme, και γι 'αυτό συνέθεσε τη Sicilienne για μικρή ορχήστρα, η μεταθανάτια δημοσιευθεί Σερενάτα για φωνή και, όπως φαίνεται, ένα Μενουέτο για μικρή ορχήστρα που παραμένει αδημοσίευτο. Το έργο, προφανώς, δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά Faure ήταν σαφώς ικανοποιημένος με την Sicilienne, αφού είναι αυτός που χρησιμοποιείται και πάλι το 1898 για σκηνικής μουσικής για το Maurice Maeterlinck του Pelleas et Μελισσάνθη με την ευκαιρία της πρώτης παράστασης του στο Λονδίνο, όπου εισήγαγε το δεύτερο πράξη. σκηνή από το καλά. Τον ίδιο χρόνο, δημοσιεύτηκε σε τρεις διαφορετικές έκδοση για βιολοντσέλο και πιάνο από Metzler. Είναι αφιερωμένη στη βρετανική τσελίστα William Henry Squire, ο οποίος κατέγραψε το 1925. Όσο για την ορχηστρική εκδοχή αυτής γνωστά κομμάτι, παραλείφθηκε όταν ο Faure συνέταξε μια συμφωνική σουίτα από τη μουσική Pelleas, η οποία εμφανίστηκε το 1901. αλλά μετά από ρητή αίτηση του συνθέτη που τυπώθηκε το 1909 και περιλαμβάνονται στη σουίτα, Op. 80. Το ειδύλλιο Α, Op. 69 δεν πρέπει να συγχέεται με τη μεταγραφή για βιολοντσέλο. Επίσης σε μία. των τρίτων sans Romance Paroles, Op. 17. Μια επίπεδη στην αρχική έκδοση του πιάνου. Αυτό το ειδύλλιο, Op. 69 είναι ένα από τα καλύτερα των συνθέσεων του Faure για βιολοντσέλο. Ήταν πιθανότατα γραμμένο το 1894, ένα έτος κατά το οποίο πολλοί από τους έργων πλοιάρχου του Faure δημιουργήθηκαν. ο κύκλος των τραγουδιών La Bonne Chanson, Op. 61, η 6TB Nocturne, Op. 63, το 5TB Barcarolle, Op. 70 και τα τραγούδια Soir και φυλακή, Op. 83 συνθέθηκαν κατά τη διάρκεια του έτους. Το ειδύλλιο στο Α αρχίζει και τελειώνει σε ένα Brahmsian φωτοσκίαση που ξαφνικά φουντώνει und συνέχεια εκτυλίσσεται σε ένα μακρύ και εύκαμπτο φράση συνοδεύεται από ραγδαία arpeggios πιάνο. Exhaustable λυρισμός του έχει κάτι από το πάθος της Elan La Bonne Chanson, Faure αυτό παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Γενεύη στις 14 Νοεμβρίου 1894 με τον Adolf Rehberg. Το έργο είναι αφιερωμένο στον τσελίστα Jules Griset, ο οποίος χρησιμοποιείται για να ταξινομήσει τη μουσική δωματίου και προφορικές συναυλίες στο σπίτι του. Chabrier έγραψε ωδή του στη μουσική για τον. Το αυτόγραφο, μπορεί να σημειωθεί, στο εγγεγραμμένο Andante και Op. 63. Μεταγράφηκε από Faure σε μια έκδοση για βιολοντσέλο και όργανο που δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Το τελευταίο από τα μικρά κομμάτια για τσέλο είναι το Serenade, Op. 98, που γράφτηκε για τους νέους Pablo Casals, ο οποίος είχε εξοικειωθεί με, Faure ήδη από το 1901, το έτος του Παρισιού το ντεμπούτο του, όταν έπαιξε το P-Mgie με τον συνθέτη διεξαγωγή. Η Σερενάτα δημοσιεύθηκε το 1908 από Heugel. αυτή η σύνθεση αποκαλύπτει την ασυνήθιστη προσοχή με την οποία Faure αποτελείται ακόμη και το μικρότερο από τα έργα του. κατ 'εξαίρεση για Faure, είναι γεμάτη χιούμορ και φαντασία, με στολίδια που θυμίζουν το τσέμπαλο μουσικής του 18ου αιώνα. Ωστόσο, αυτή η Σερενάτα είναι καθόλου απλή μίμηση. είναι αρμονικά τόλμη και μερικές φορές εκ προθέσεως λειαντικά. Κάτω από την ειρωνεία, το ένα έχει μια γεύση από την απόσταξη, αυστηρό ύφος του τα τελευταία έργα, τόσο μακριά από το ρομαντισμό της Elegie. "Το Serenade", Casals έγραψε Faure, "ist ευχάριστο και κάθε φορά που παίζω, φαίνεται νέα για μένα στην ομορφιά της. "Στην πραγματικότητα, ωστόσο, Casals δεν φαίνεται να έχουν παίξει πολύ συχνά, δίνοντας προτεραιότητα στην αμφισβητήσιμη μεταγραφή του τραγουδιού πιάνο Apres un Reve που ο ίδιος είχε δημοσιευθεί το 1910. Για το λόγο αυτό, το Serenade έχει παραμείνει λίγο γνωστή, παρά ίσως λόγω της, την πρωτοτυπία της. Μεταφράστηκε από Eva Breck και Stuart Thync. Παρίσι, το φθινόπωρο του 1977, ο Jean-Michel Nectoux. Romance A-Dur op. 69-γούνα Βιολοντσέλο und Klavier-. Κομμάτι για βιολοντσέλο. Πεταλούδα. A-Dur op. 77-γούνα Βιολοντσέλο und Klavier-. Sicilienne g-Moll op. 78-γούνα Βιολοντσέλο und Klavier-. Serenade h-Moll op. 98-γούνα Βιολοντσέλο und Klavier-.